Hayatın en kalabalık sokaklarında, en gürültülü caddelerinde bile bir anda yalnız kalabiliriz. İşte o sessiz anlarda, görünmez bir misafir kapımızı çalar: anksiyete. Sessizce yanımıza oturur, nefesimizi daraltır, kalbimizi hızlandırır ve düşüncelerimizi bir labirentin karmaşasında sıkıştırır. Sanki görünmez eller, iç dünyamızın en hassas tellerine dokunur ve fark etmeden ruhumuzu sarsar.
Anksiyete yabancı değildir; hepimizin gölgesinde bir köşe hazırdır. Bir sınav öncesi titrek heyecan, yeni bir işe adım atarken kalbin sıkışması, sevdiğimiz birini beklerken içimizi kemiren o sessiz tedirginlik… Hepsi, hayatın bizi hayata hazırlayan yankılarıdır. Sorun, bu misafirin konukluktan çıkıp evin sahibi olmaya çalıştığı noktada başlar.
Günümüz dünyasında, birçok insan farkında olmadan bu görünmez misafirle yaşar. Sosyal medyanın keskin ışıkları, hızlı yaşamın bitmeyen temposu, geleceğe dair belirsizlikler… Hepsi kaygıyı besleyen topraklardır. İnsan, kendi zihninde karmaşık bir labirent inşa eder ve çıkışı bulamamanın korkusuyla her gün aynı duvarlara çarpar.
Ama unutulmaması gereken bir gerçek vardır: Anksiyete bir kimlik değil, bir haldir. Gelir ve gider, dalgalar gibi yükselir ve alçalır. Dalganın üstünde kalmayı öğrenmek ise tamamen bizim elimizdedir. Bazen bunun yolu profesyonel destekten geçer, bazen bir dostla yapılan derin bir sohbetten, bazen de yalnız kalarak kendi nefesimizi, hislerimizi ve iç dünyamızı dinlemekten geçer.
Bu yazıyı okuyan herkes bilsin ki: Anksiyete sizi tanımlamaz. O sadece içinizdeki derinlikleri, gizli köşeleri ve saklı fırtınaları gösteren bir aynadır. Ve aynaya bakmak cesaret ister; ondan uzaklaşmanın yolları ise sabır, farkındalık ve kendine şefkatle mümkündür.
Belki de sormamız gereken soru şudur: Hayatı kaygının gölgesinde mi yaşayacağız, yoksa kaygıyı tanıyıp onunla barışmayı mı öğreneceğiz? Cevap, çoğu zaman en sessiz anlarımızda, kendi içimize dönüp kendimizi dinlemekte saklıdır; çünkü ruhun fırtınalarını ancak içimize dönerek görebilir ve sakinleştirebiliriz.
