Bazen olmaz. Ne kadar uğraşırsan uğraş olmaz. Kötü biri olduğun için değil, eksik olduğun için değil, yanlış yaptığın için, daha az emek verdiğin için değil…
Öylesine olmaz. Kaderinde yoktur olmaz. Olmaması gerekir olmaz. Bi bahane olur, olmaz. Hatta bazen vazgeçince bile olmaz. Öğretmenlik hayatımın en büyük derslerinden biriydi bu. Ve Ramazan adında bir öğrencimden öğrenmiştim.
Küçük bir ilçede, yatılı bir okulda bir köy çocuğuydu Ramazan. Hafta sonları dağda bayırda, koyun kuzu peşinde bir hayat. Öyle hırslıydı ki, öyle istekli, zeki, çalışkan, saygılı…
Hepimizin göz bebeğiydi. Hani şu her sınavdan sonra televizyona çıkan, zor şartlarda büyük başarılar kazanan çocuklar vardır ya. “Fen lisesi garanti” diye konuşurduk. Oysa hayatta hiçbir şeyin garantisi yoktu. Garanti diye konuşmak, kadere komik gelen bir espriden fazlası değildi.
Ramazan, sınava bir hafta kala, hafta sonu dağda yağmura, soğuğa yakalanmış. Biraz kırgınlık, öksürük derken hastaneye yatırdılar. Olayın ne kadar ciddi olduğunu anlamadığımızdan “Sınava bari yetişse” dedik. Bırakın sınavı, Ramazan canının derdine düştü.
Havale ve yoğun bakım sürecinden çıktığında liselere geçiş sınavı biteli üç hafta olmuştu. Sağ salim çıktı şükür. Ölümü görüp, sıtmaya razı olmuştuk yine. Çocuk önce karamsarlık ve isyan karışımı tepkiler verdi. Ailesine, sisteme hatta kendini korumadığı için kendine bile öfkeliydi. Okul hayatına devam etmek istemiyordu.
Uzun uzun, hayatın bir sınavdan ibaret olmadığını anlattık. Başka bir lisede de yıldız gibi parlayacağını söyledik. Anlattık da anlattık, sonunda isteksizce kabul etti. Sıradan bir okulda lise hayatına devam etti. Hak ettiği belki daha fazlasıydı. Ama bizim görmediğimiz bi noktada, hayat ona bambaşka bir yol çizmişti.
Yani olmaz işte bazen. Nedeni niçini yoktur. Sebebi, acısı, bedeli yoktur. Ama olmaz. Böyle zamanlarda ısrarcı olmanın bir anlamı da yoktur. İnsan, kırgınlıklarına rağmen olmazların içinde bir yol bulur kendine. Olmadığında, o kapı açılmadığında başka bir kapıya yol alabilmek gerekir.
O da açılmaz belki. Yüz kapıyı deneriz de belki biri açılır. Yüz sabah uyanırız her şey aynıdır. Ama o sabahlardan birinde hayatımız değişiverir. Biraz sakin kalmak, biraz inanmak, biraz da beklemek gerek.
Not: Ramazan şu anda öğretmen olarak görev yapıyor ve gayet mutlu. Ama çocuklarımızın gelecek yolculuğunda değiştirmemiz gereken şey çok.
