İşte o ses, aslında hepimize seslenir.
Bir insanın yardım çığlığı sadece enkazın altından değil; ihmallerimizin, duyarsızlıklarımızın altından yükselir.
Ama o sese karşılık verecek yürekler her zaman hazır değildir.
Çünkü biz çoğu zaman “bize bir şey olmaz” rahatlığında yaşarken, yarın sessizce yaklaşır.
Oysa “YAREN” olmak tam da burada başlar.
Afet günü koşarak yardıma gitmek değildir sadece; afet gelmeden önce sorumluluk almaktır.
Komşusunun hâlini bilmek, riskli binayı fark etmek, bir düdüğü, bir feneri, bir ilkyardım bilgisini hayatının parçası yapmaktır.
YAREN olmak, insan kurtarmanın insanlığı kurtarmak olduğunu bilmektir.
Çünkü bir can kurtulduğunda, bir annenin duası, bir çocuğun gülüşü, bir ailenin umudu da hayatta kalır.
Kurtardığın sadece bir beden değil, aslında bir gelecektir.
Ve o an, insanın içini dolduran huzur, hiçbir ödülün veremeyeceği bir duygudur.
O yüzden diyoruz ki: YAREN olmak bir görev değil, bir vicdan meselesidir.
Bugün baktığımızda şehirler büyüyor, binalar yükseliyor ama bilinç aynı hızla yükselmiyor.
Bir mahallede gönüllü yoksa, o mahallede eksik bir nefes vardır.
Bir gönüllünün el feneri yoksa, bir sokak karanlıktadır.
Biz “yarın” diyoruz ama o yarın belki de bugün.
Unutmayalım:
Afetler, önlem almayan toplumları cezalandırmaz; sadece gerçeği hatırlatır.
Ve o gerçek, her seferinde biraz daha yakından gelir.
Bugün hazırlık yapmayan, yarın pişman olur.
Bugün gönüllü olmayan, yarın yardım bekler.
YAREN olmak, sadece enkazda değil, hayatta da insan aramaktır.
Bir komşunun yalnızlığında, bir çocuğun korkusunda, bir yaşlının duasında…
YAREN olmak; “Ben buradayım, yalnız değilsin” demektir.
Ve unutmayalım:
Bir insanı kurtarmak, bir hayatı değil, bir insanlığı kurtarmaktır.
O insanlık, bizim elimizdedir.
Güçlü Yarınlar İçin YAREN Ol.