Hep bir telaş, hep bir koşturmaca içerisindeyiz. Öyle çok yapılacak işlerimiz, öyle çok koşturulacak yollarımız var ki.
Hayat su gibi akıp geçiyor.
Sabaha ne kadar erken uyanırsak, yine de hep bir telaş var. Telaş içinde evden çıkıyoruz, telaş içinde yollarda, telaş içinde işte. Ne kadar hızlı olursak, bitmiyor işte bu telaş, bu heyecan.
Bu telaş ve koşturmaca içerisinde azla da yetinemiyoruz, hep bir şeylerin eksikliği hep bir şeylerin noksanlığı var. Ruhen ve bedenen çöküntünün fark edilemediği bu büyük şehrin atmosferinde yaşam telaşı içerisinde zihnimiz hep meşgul zihnimiz hep bir yerlerde takılı.
Şu an… şu an’ın tadı nerede.. Hayatta bu “şu an” dediğimiz an… Bu anın anlık güzelliğini yakalama sevincini kaybetmişiz. Zihinler yorgun, bitkin, hayat mücadelesinde, telaş ve heyecan içerisinde.
Boş geçen zamanın boş konuşmaları. Hep bir şeylerden yakınmalar. Zamanımızı yakınmalarla, şikâyetlerle geçirmek.
Bir hedefe kilitlenmek mi hayat?
Ya tutturduğun hedefte kalabilecek misin?
Hayat telaşı içerisinde bir sıkıntı, bir yakınma almış başını gidiyor. Sürekli olarak kızgın, sinirli ve stresli insanlar.
O kadar şikâyetçi ki insanlar, birbirlerinden, trafikten, medeniyetten, pahalılıktan habire şikâyet…
Şikâyet kutusu insan…
Yaşadığı anın “şu anın” güzelliği kayboluyor.
Yok mu mutluluk?
Aşk, sevgi, sevgili…
Ya nefes alıp vermenin güzelliği?
Zamanın tik takları tutulmuyur.
İncir çekirdeğini doldurmayacak mevzulardan, bir bardak suda fırtınalar koparmalar…
Hay-huy içinde geçiyor hayat!
Günler aynı günler değil, saatler hatta dakikalar da farklı…
Oysa bir an dur, bir an kendine, şehrine ve dünyaya bir gülümse…
Nefes alıp vermenin güzelliğini de tat!
Sonra mı?
Yine telaş, yine heyecan…
Öyle değil mi?
Kör koşturmaca.