Türkmenlerin güneyimizdeki tüm bölgelere, hatta Mısır'a kadar yerleşmeleri neredeyse bin yıl önceye dayanır.
1-Abbasi devletini kuranlar ve ayakta kalmasını sağlayanlar, Türklerdir. Her ne kadar o devletin başındaki sultan Türk olmasa da, onu o makama Türkler getirip korumuştu.
2-Osmanlı Mısır'ı Araplardan almadı. Orada Türklerin kurduğu Memluk devleti vardı. Onlar hem İslam halifeliğini hem de Mısır topraklarının yönetimini, Osmanlı'ya münasip görüp devrettiler.
3-Her ne kadar zamanla ve batılı sömürgecilerin tuzaklarıyla ve bize karşı açtıkları savaşlarda Arap kardeşlerimizin saldırganlardan taraf olmasıyla güç başkalarına geçtiyse de; Suriye ve Irak'ta ve birçok Arap ülkesinde; çok kalabalık Türkmen ve Türk nüfus, sıkça kıyıma uğramasına rağmen, varlığını korumuş ve barışçı bir şekilde sürdürmüştür. Biz ise sömürgecilerin başımıza açtığı belalarla uğraşmaktan;sınırlarımız dışındaki kardeşlerimizi düşünmeye ve korumaya hiç çabalamadık. Öyle bir devir geldi ki; Irak Türkmenlerini öldürüp yok etmek için; Saddam'ın adamlarıyla, Barzani ve Talabani'nin adamları yarışır oldular. Suriye Türkmenlerinin başına da aynı belalar getirildi. Batı Trakya Türkleri de, ağır baskılara ve kıyımlara uğradı. Müdahale ve protesto edemedik; sesimizi bile çıkarmadık. Atatürk'ten sonra tümden kabuğumuza çekildik. Sınırlarımızın dışındaki kardeşlerimizi düşünmeye ve korumaya hiç zaman ve kaynak ayırmadık.
İkinci cihan savaşına, bütün baskılara karşı katılmamayı ve nüfusumuzu kırdırmamayı başarsak da; dış Türklerle ilgimizi keserek hiçbir riske girmemek; nedense ana politikamız oldu. Yapabildiğimiz tek olumlu şey; Yunanlıların ve Rumların, adadaki Türkleri toptan öldürmeyi amaçlayan AKRİTAS planına karşı durup; Kıbrıs Türklerine destek vermek oldu. Bu şekilde Rahmetliler Dr.Fazil Küçük'ün ve Rauf Denktaş'ın çabaları boşa gitmedi ve Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti kuruldu. Şimdi ise durum daha farklı! Bizim insanlarımız dünyaya yayıldı. Yalnızca Suriye ve Irakta bulunmuyorlar. Çoğu ülkede kalabalık Türkler var. Hepsi de sahipsizler; eziliyorlar. Evleriyle birlikte yakılanlar oluyor; korunmuyorlar. Avrupa'da, Amerika'da, Avustralya'da buradan giden hepimizin yakınları var. Hepsi de sahipsiz. Hangi ülkede haklarını alamayan, itilip kakılan bir tek veya birçok Türk varsa; hepsine devletimizin koruyucu eli uzanmalıdır.
*Rumeli'de ve Balkanlarda bıraktığımız Türklerin çocuklarını ve torunlarını himaye edebildik mi? Onlara el uzatabildik mi? *Uygurların hatırını sorabildik mi? Lehçeleri bize en yakın olan Uygurların bağımsızlığı için çırpınan değerli bir bayan kahramanı değil bir gün; bir saat konuk edebildik mi? Çağatay, Özbek, Tatar, Oğuz, Ediz, Karluk, Kırgız, Kıpçak, Bulgar, Bayırku, Çiğil, Çağatay, Kazak ve özellikle çok uzaklardaki geniş alanlarda yaşayan Yakut Türklerinin birlikteliği için ne yaptık? Belki hepsinin temsilcilerini davet edip bir toplantı veya toy düzenlesek; düşmanların kinini üzerimize çekeriz. Fakat böyle muhteşem birliktelik, hepimize güç katmaz mı? Bağımsız Devletler Topluluğundan ayrılıp güçlü devletlerini kuran ve kardeşimiz olan birçok halklar var. *Hepsiyle daha sıkı işbirliğine gitmek hem görevimizdir. *Hem de böyle yapmayı başarırsak daha güçleniriz. Diplomatlarımız ve Dış İşleri Bakanlığımız bu konuda çalışıyorsa da; ayrıca DIŞ TÜRKLER BAKANLIĞI ve bu konuyla uğraşan bir güçlü teşkilat kurulmalıdır. Batı ülkelerine ve Avustralya, Sibirya gibi uzak diyarlara giden kardeşlerimiz zamanla dilimizi bile unutabiliyor. Yalnızca onlardan doğacak nesilleri değil; buradan gitmiş olan birinci kuşağı bile kaybediyoruz. Türklerin gittiği veya bulunduğu her yerde, onlarla ilgilenen resmi görevlilerimiz mutlaka olmalı. Oralarda Türkçe eğitim veren ilkokuldan, üniversiteye kadar kurumlar açmak devletimizin görevidir.
Dünyada yaşayan üç yüz milyondan fazla Türk el ele verirse; büyük bir bayram olur. Hepsinin ekonomisi, karşılıklı ticaret kolaylıklarıyla zenginleşir. Güçlenerek, dünya barışına daha büyük katkı yaparız.
}